Με κάλεσαν στο Bar το 2019. Η οικογένειά μου ήταν παρούσα, συμπεριλαμβανομένης της αδερφής μου. Χάρηκα που ήταν όλοι εκεί. Αφού περιηγήθηκα στο φόρεμα και μπήκα στην αίθουσα περιμένοντας να με καλέσουν, εντόπισα την οικογένειά μου. Υπήρχε ένα τραπέζι μπροστά από την αδερφή μου, και κουνούσε μερικές μπάλες που της αρέσει να κρατά, που την κάνουν χαρούμενη.
Η αδερφή μου δεν είναι πάντα ήσυχη σε περιβάλλοντα, και άρχισα να αισθάνομαι λίγο νευρικός αφού ήξερα πόσο επίσημη είναι μια τελετή που καλούν στο Μπαρ. Είναι ξεκαρδιστική και λατρεύω την τόλμη της, αλλά ένιωσα ότι κρατούσα ελαφρά την ανάσα μου καθώς έβλεπα τον Benchers να κάνει επεξεργασία ακριβώς μπροστά στην αδερφή μου. Παρακολούθησα και σχεδόν όλοι οι Bencher γύρισαν το κεφάλι τους και χαμογέλασαν στην αδερφή μου, και εκείνη χαμογελούσε αρκετά περήφανα. Σταμάτησα να νιώθω νευρικός και αναγκάστηκα να ανοιγοκλείσω μερικές φορές περισσότερες από ό,τι θα έκανα κανονικά.
Με κάλεσαν και επίσης χαμογέλασα στην οικογένειά μου καθώς ανέβαινα. Μετά την κλήση μου, παρακολούθησα το προσωπικό του Inn να έρχεται και να λέει γεια στην οικογένειά μου και εμένα. Όταν φεύγαμε από το Hall, παρατήρησα ότι το Inn ήταν προσβάσιμο – κάτι που ομολογουμένως δεν είχα παρατηρήσει προηγουμένως και δεν ήμουν σίγουρος πώς κάναμε θα το πλοηγούσε.
Τα χαμόγελα και τα χαιρετίσματα από τους Benchers και το προσωπικό στο My Inn μπορεί να ήταν μια μικρή χειρονομία από την πλευρά τους, αλλά το θυμάμαι καλά. Έχετε την τάση να παρατηρείτε τις μικρές χειρονομίες όταν περπατάτε με κάποιον με αναπηρία. Θυμάμαι ότι ρώτησα τη μαμά μου όταν ήμουν περίπου πέντε ετών γιατί οι άνθρωποι κοιτούσαν την αδερφή μου, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούσε το αναπηρικό καροτσάκι της. Έκανα κάποια προπόνηση πρόσφατα και όλοι ρωτήθηκαν για μια στιγμή που ένιωθαν ότι συμπεριλήφθηκαν – αρχικά δυσκολεύτηκα να το σκεφτώ. Αλλά συνειδητοποίησα ότι νιώθω ότι περιλαμβάνομαι όταν η αδερφή μου συμπεριλαμβάνεται και γίνεται να νιώθει ευπρόσδεκτη και άνετα.